Βιβλιογραφία

Ελληνική Βιβλιογραφία.

  • Ιστορία των μαθηματικών. Τόμοι 4 . από Loria, Gino. Δημοσίευση: Αθήνα : Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία 1982. Παπαζήση. ISBN: 8820503255. Κλασικό έργο (εκδόθηκε την περίοδο 1929-1935) από το φιλέλληνα Loria. Στις σελίδες του έργου, που υπερβαίνουν τις 1400, θα δεί κανείς να εκτυλίσσεται η Ιστορία των Μαθηματικών από τους αρχαίους χρόνους έως τον Cantor. Η πλούσια βιβλιογραφία του συμπληρώνεται και από ένα βιβλιογραφικό κατάλογο του μεταφραστή με έργα στα Ελληνικά.
  • Αρχαία ελληνικά μαθηματικά. Συλλογικό έργο. Τροχαλία. ISBN 960-7022-32-7, ISBN-13 978-960-7022-32-5 (Μαλακό εξώφυλλο)
  • Συνοπτική ιστορία των μαθηματικών. Dirk J. Struik. Δαίδαλος Ι. Ζαχαρόπουλος. ISBN 960-227-028-4, ISBN-13 978-960-227-028-8 (Μαλακό εξώφυλλο).
  • Heath, Thomas L. Ιστορία των ελληνικών μαθηματικών Τόμος 1. Από το Θαλή στον Ευκλείδη. Thomas Little Heath. Κέντρο Έρευνας Επιστήμης και Εκπαίδευσης (Κ.Ε.ΕΠ.ΕΚ.). ISBN 960-86879-6-9(set), ISBN-13 978-960-86879-6-7. ISBN 960-86879-4-2, ISBN-13 978-960-86879-4-3
  • Heath, Thomas L. Ιστορία των ελληνικών μαθηματικών Τόμος 2. Από τον Αρίσταρχο στον Διόφαντο. Thomas Little Heath. Κέντρο Έρευνας Επιστήμης και Εκπαίδευσης (Κ.Ε.ΕΠ.ΕΚ.). ISBN 960-86879-6-9(set), ISBN-13 978-960-86879-6-7.ISBN 960-86879-5-0, ISBN-13 978-960-86879-5-0
  • Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι. G.S. KIRK/ J.E. RAVEN / Μ. SCHOFIELD «Μ.Ι.Ε.Τ.» Το έργο, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1957, αναφέρεται στους κυριότερους προσωκρατικούς «φυσικούς» και τους προδρόμους τους, που ενδιαφέρθηκαν κατά κύριο λόγο για τη φύση και τη συνάφεια των πραγμάτων γενικά. Βέβαια, σε όλη τη διάρκεια του 6ου και του 5ου αιώνα π.Χ. αναπτύσσονταν ειδικότερα ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη γεωγραφία, την ιατρική και τη βιολογία· αλλά αυτά τα επιμέρους ζητήματα δεν αναλύονται πέρα από τα ενδιαφέροντα των κυριότερων φυσικών. Επίσης δεν περιλαμβάνονται οι σοφιστές, των οποίων η θετική φιλοσοφική συμβολή βρίσκεται κυρίως στους τομείς της επιστημολογίας και της σημασιολογίας. Το μέρος του βιβλίου που ασχολείται με την ιωνική παράδοση, συμπεριλαμβάνοντας τους προδρόμους της, καθώς και τους ατομιστές και τον Διογένη, γράφτηκε από τον Κερκ, ενώ το μέρος που ασχολείται με την ιταλιωτική παράδοση, καθώς και τα κεφάλαια για τον Αναξαγόρα και τον Αρχέλαο, γράφτηκε από τον Ρέιβεν. Το 1979 η συνεργασία των δύο συγγραφέων με τον Σκόφιλντ κατέληξε σε πλήρη αναθεώρηση του έργου και σε αναδιαμόρφωση κυρίως των κεφαλαίων για τους ελεατικούς, τους πυθαγορείους και τον Εμπεδοκλή, σύμφωνα με τα νεότερα δεδομένα της επιστημονικής έρευνας. 
  • Ευκλείδη Στοιχεία Ι. Η γεωμετρία του επίπεδου: Βιβλία I, II, III, IV, V, VI: Σύγχρονη απόδοση με εισαγωγή, επεξηγήσεις και σχολιασμό. Εκδότης: (Κ.Ε.ΕΠ.ΕΚ.)
  • Ευκλείδη Στοιχεία ΙΙ. Θεωρία αριθμών: Βιβλία VII, VIII, IX, X: Σύγχρονη απόδοση με εισαγωγή, επεξηγήσεις και σχολιασμό. Κατηγορία: Μαθηματικά. Εκδότης: (Κ.Ε.ΕΠ.ΕΚ.)
  • Ευκλείδη Στοιχεία ΙΙΙ. Η γεωμετρία του χώρου: Βιβλία ΧΙ, ΧΙΙ, ΧΙΙΙ: Σύγχρονη απόδοση με εισαγωγή, επεξηγήσεις και σχολιασμό. Εκδότης: (Κ.Ε.ΕΠ.ΕΚ.)
  • Οι θετικές επιστήμες στην Αρχαιότητα. Ο. NEUGEBAUER «Μ.Ι.Ε.Τ.». Το έργο αυτό βασίζεται σε μια σειρά έξι διαλέξεων που έδωσε ο συγγραφέας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, το φθινόπωρο του 1949. Εδώ παρουσιάζονται συμπληρωμένες με εκτενείς σημειώσεις και πλούσια βιβλιογραφία, υλικό που προσφέρεται για περαιτέρω έρευνα. Επιπλέον, η έκδοση εμπλουτίζεται με δύο παραρτήματα για τα ελληνικά μαθηματικά και το πτολεμαϊκό σύστημα. Έτσι, η μελέτη συνδέεται ακόμα πιο στενά με το κεντρικό πρόβλημά της, που είναι η προέλευση και η μετάδοση της ελληνιστικής επιστήμης. Γιατί, όπως τονίζει ο συγγραφέας, το κέντρο της «αρχαίας επιστήμης» βρίσκεται στην «ελληνιστική» περίοδο, όταν περιοχές όπου είχαν ανθήσει αρχαίοι ασιατικοί πολιτισμοί βρέθηκαν υπό την κατοχή του Αλεξάνδρου και των επιγόνων του. Μέσα στο χωνευτήρι αυτό αναπτύχθηκε μια μορφή επιστήμης η οποία αργότερα εξαπλώθηκε σε μια γεωγραφική επιφάνεια που εκτεινόταν από την Ινδία ώς τη Δυτική Ευρώπη και κυριάρχησε ωσότου ο Νεύτων έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης επιστήμης. Ο συγγραφέας επιχειρεί μια επισκόπηση των ιστορικών διασυνδέσεων ανάμεσα στα μαθηματικά και την αστρονομία των αρχαίων πολιτισμών και όχι μια ιστορία των επιστημών αυτών στο δεδομένο ιστορικό πλαίσιο. Η έμφαση δίνεται στα μαθηματικά και την αστρονομία της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου, καθώς και στη σχέση τους με την ελληνιστική επιστήμη.Ο Αυστριακός ΟΤΤΟ ΝΟΪΓΚΕΜΠΑΟΥΕΡ (1899-1990) δίδαξε Ιστορία των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Γοτίγγης (Γερμανία) και στο Πανεπιστήμιο Μπράουν των ΗΠΑ.
  • Οι Μαθηματικοί. Τόμοι 2.Eric Temple Bell. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 1997. Το έργο αυτό πρωτοεκδόθηκε το 1937. O τίτλος στα Αγγλικά είναι "Men of Mathamatics" και κυκλοφορεί σε ένα τόμο. Ξεκινά με το Zήνωνα και τελειώνει με τον Cantor. Εκείνο το Men στον τίτλο σημαίνει ότι δεν ασχολείται με γυναίκες μαθηματικούς παρά μόνο περιστασιακά. 'Ελλειψη που συμπληρώνει εν μέρει το βιβλίο της Alic. Τα κεφάλαια διαβάζονται αυτόνομα και είναι ιδανικά κείμενα για  δουλειά στην τάξη όχι μόνο για τις πληροφορίες αλλά και για τα εξαιρετικά πρότυπα που προβάλλονται.
  • Μεγάλες στιγμές των μαθηματικών Ι. Έως το 1650. Συγγραφέας: Eves, Howard. Εκδότης: ΤΡΟΧΑΛΙΑ. Ημερ/νία έκδοσης: 1989
  • Τα περίφημα άλυτα προβλήματα της αρχαιότητας. Mαυρίκιος A. Μπρίκας. Αθήνα, 1970. Μία μονογραφία που ασχολείται με το Δήλιο πρόβλημα, την τριχοτόμηση της γωνίας και τον τετραγωνισμό του κύκλου. Παρουσιάζει την πορεία των προβλημάτων ανά τους αιώνες και τεκμηριώνει το  αδύνατον της  επίλυσης τους με τον κανόνα και το διαβήτη.
  • Ελληνικά Μαθηματικά. Ευάγγελος Σταμάτης. ΕΤΑΙΡΙΑ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, 1979. Από τον ακούραστο ερευνητή της ιστορίας των αρχαιοελληνικής επιστήμης αείμνηστο Ε. Σταμάτη. Καλύπτει πολλές μαθηματικές έννοιες που απασχόλησαν τους προγόνους μας.
  • Η γεωμετρία και οι εργάτες της στην αρχαία Ελλάδα. ΑΘΗΝΑ 1985. Δημήτρης Τσιμπουράκης. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο γραμμένο με μεράκι από τον Αρχιτέκτονα-Μαθηματικό Δ. Τσιμπουράκη που μας έχει χαρίσει και άλλες ωραίες μελέτες.Περιστρέφεται γύρω από τα άλυτα προβλήματα της αρχαιότητας και περιέχει πολλές πληροφορίες για τα αρχαία μαθηματικά. Η έκθεση είναι πολύ κατανοητή και μπορεί να χρησιμεύσει ως πηγή για εργασίες μαθητών.Η καλλιγράφηση και η εικονογράφηση του βιβλίου από τον ίδιο είναι έργο τεχνης.
  • Διαμάχες για την Ιστορία των Αρχαίων Ελληνικών Μαθηματικών. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2006. Μπορούμε να αναπαραστήσουμε μία ιστορική  περίοδο με όρους του παρόντος; Και αν ναι από ποιους και πώς θα γίνει; Μπορούν να μας περιγράψουν οι ηθοποιοί τι σήμαινε ηΑρχαία Τραγωδία, οι δικηγόροι τι σήμαινε η Εκκλησία του Δήμου, οι μαθηματικοί τι ήσαν τα Αρχαία Μαθηματικά; Η απάντηση είναι ναι και όχι.'Όχι αν είναι αυτό να γίνει μόνο με τις προσλαμβάνουσες του παρόντος. Ναι αν υπάρχει ή γνώση και η διάθεση να ανιχνευθούν αυτές οι δραστηριότητες σε σχέση με το όλο πολιτισμικόπλαίσιο και να επιχειρηθεί μία από τα τότε και από τα μέσα ανάγνωση.Στο πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο αναδεικνύεται μέσα από την διαμάχη για την Γεωμετρική 'Άλγεβρα των Αρχαίων Ελλήνων ακριβώς αυτό το ζήτημα. Ένας ιστορικός της επιστήμης με εκτεταμένες σπουδές ο Unguru έθεσε επιτακτικά το ερώτημα "να ξαναγραφεί η ιστορία των Αρχαίων Ελληνικών Μαθηματικών" επικεντρώνοντας την κριτική του (αλλά όχι μόνο) στο θέμα της Γεωμετρικής Άλγεβρας. Στην ουσία πρόκειται για αίτημα αλλαγής επιστημονικού παραδείγματος (με την έννοια του Kuhn) για τη Μαθηματική Ιστοριογραφία αίτημα που ως ήτανφυσικό αλλά όχι ευκταίο πυροδότησε μία από άκομψη έως βίαιη αντίδραση. Αντίδραση που στο βιβλίο αυτό συμπυκνώνεταιαπό τις  απαντήσεις τριών πρώτης κλάσεως μαθηματικών του 20ου αιώνα του Van Der Waerden (2ο Άρθρο της συλλογής) του Hans Freudenthal (3ο Άρθρο της συλλογής) και του André Weil  (4ο Άρθρο της συλλογής).H ανθολόγηση κλείνει με ένα ακόμη άρθρο του Unguru (5ο Άρθρο). Σε μερικά σημεία ο αναγνώστης ίσως σχηματίσειτην αντίληψη ότι πρόκειται για ένα καυγά για την διαρπαγή ή υπεράσπιση επαγγελματικής ύλης. Ωστόσο νομίζω ότι ηαντίθεση εστιάζεται από τη μία μεριά στο αίτημα για σφαιρικότερη και ως εκ τούτου εντιμότερη αναπαράσταση τουπαρελθόντος και από την άλλη στο δεδηλωμένο ή λανθάνοντα Πλατωνισμό που διατρέχει την περί Μαθηματικώναντίληψη των μαθηματικών.
  • H Aφύπνηση της Επιστήμης. Bartel Leendert Van Der Waerden. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Eπισκοπηση των Μαθηματικών των αρχαίων πολιτισμών από τους Αιγύπτιους έως τους Ελληνιστικούς χρόνους από μία εξέχουσα μορφή των Μαθηματικών του 20ου αιώνα.
  • Η ελληνική επιστήμη μετά τον Αριστοτέλη. LLOYD G.E.R. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. ISBN-13: 978-960-524-247-3. Ο G. E. R. Lloyd είναι Oμότιμος Καθηγητής Αρχαίας Φιλοσοφίας και Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Cambridge. Στο πρώτο μέρος της μελέτης του για την αρχαία ελληνική επιστήμη (Αρχαία Ελληνική Επιστήμη: από τον Θαλή στον Αριστοτέλη), ο G. E. R. Lloyd επισήμαινε ότι παρόλο που στην αρχαία ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει ακριβές αντίστοιχο του σύγχρονου όρου «επιστήμη», μπορεί εντούτοις να υποστηριχθεί ότι η δυτική επιστήμη ξεκίνησε με τους αρχαίους Έλληνες. Σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της μελέτης, ο συγγραφέας συνεχίζει την πραγμάτευση των κυριότερων τομέων συνεισφοράς των αρχαίων Ελλήνων στην επιστήμη, αντλώντας από τις πιο πλούσιες γραπτές και αρχαιολογικές πηγές για την περίοδο μετά τον Αριστοτέλη. Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για τις έρευνες στις οποίες επιδίδονταν και στις αλληλεξαρτήσεις ανάμεσα στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, στην επιστήμη και στη θρησκεία και στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου ο συγγραφέας παρακολουθεί τις εξελίξεις κατά τους δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη, αφιερώνοντας ξεχωριστά κεφάλαια στα μαθηματικά, στην αστρονομία και στη βιολογία. Στη συνέχεια, ασχολείται εκτενώς με το έργο του Πτολεμαίου και του Γαληνού και κλείνει αναφερόμενος στους μεταγενέστερους συγγραφείς και στα προβλήματα που εγείρει το ζήτημα της παρακμής της αρχαίας επιστήμης.
  • Θέματα από την Ιστορία των Μαθηματικών. Γιάννης Χριστιανίδης. Αιγυπτιακά, Βαβυλωνιακά και Ελληνικά Μαθηματικά. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Αρχικά προορισμένο ως συμπλήρωμα στο βιβλίο του Van Der Waerden, τελικά-και ευτυχώς- κατέληξε να γίνει ένα αυτάρκες βιβλίο με 5 κεφάλαια και 194 σελίδες.'Οπως υπονοεί ο τίτλος του και αναφέρεται στον πρόλογο του το βιβλίο δεν έχει εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Εντούτοις πραγματοποιεί μερικές ενδιαφέρουσες τομές στις οποίες ο αναγνώστης θα γνωρίσει τη σκέψη μερικών νεωτέρων ιστορικών των Μαθηματικών. Μεταξύ τούτων και την προσέγγιση που έχει αναπτύξει ο ίδιος ο συγγραφέας για τα αριθμητικά του Διόφαντου.
  • Άπαντα 4 Ελληνικά 1,2,3 Διόφαντου.  Εκδότης: ΚΑΚΤΟΣ. Μεταφραστής: Φιλολογική Ομάδα Κάκτου.
  • Παππος ο Αλεξανδρεύς και τα μαθηματικά της ύστερης αρχαιότητας.  Serafina Cuomio. Εδόσεις Ενάλιος. H ιστορική διαδρομή των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών περιγράφεται συνήθως ως εξής: ύστερα από μια πρώτη περίοδο που καλύπτει τον 6ο αιώνα π.X. και τον 5ο αιώνα π.X., για τα μαθηματικά επιτεύγματα της οποίας οι γνώσεις μας καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από σκοτάδι, τα Μαθηματικά συγκροτήθηκαν τον 4ο αι. π.X. σε αξιωματική παραγωγική βάση. Ακολούθησε η περίοδος της μεγάλης ακμής, από τα τέλη του 4ου αι. π.X. ως τις αρχές του 2ου αι. π.X., όταν έζησαν ο Ευκλείδης, ο Αρχιμήδης και ο Απολλώνιος, οι τρεις σημαντικότερες μορφές των αρχαίων ελληνικών Μαθηματικών. Την περίοδο αυτή διαδέχθηκε, τέλος, μια μακρά περίοδος συνεχούς παρακμής, στο τέλος της οποίας (5ος-6ος αι. μ.X.), και παρά τις όποιες αναλαμπές, τα αρχαία ελληνικά Μαθηματικά τερμάτισαν τον βίο τους και έσβησαν, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του Β. L. van der Waerden, «όπως σβήνει ένα κερί». Από τις παραπάνω περιόδους έχουν μελετηθεί συστηματικά κυρίως η δεύτερη και η τρίτη. Αντίθετα λίγες είναι οι μελέτες που έχουν γίνει για τα Μαθηματικά και τις επιστήμες (με εξαίρεση την αστρονομία) της ελληνορρωμαϊκής περιόδου και της ύστερης αρχαιότητας. Το παρόν βιβλίο της Serafina Cuomo αποτελεί μια πολύτιμη συμβολή στην πενιχρή βιβλιογραφία αυτής της τελευταίας περιόδου. H συγγραφέας είναι ιστορικός των επιστημών και εργάζεται ως λέκτορας του Κέντρου για την Ιστορία της Επιστήμης, της Τεχνολογίας και της Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου. Το κοινωνικό πλαίσιο Από μια πρώτη ανάγνωση το θέμα του βιβλίου είναι η Μαθηματική συναγωγή του Πάππου του Αλεξανδρέως (περ. 300 μ.X.). Στις συνήθεις αφηγήσεις της ιστορίας των Μαθηματικών ο Πάππος χαρακτηρίζεται ο τελευταίος μεγάλου διαμετρήματος γεωμέτρης που παρήγαγε η Σχολή της Αλεξάνδρειας και το έργο του αξιολογείται ως πολύτιμο, κυρίως για το μαθηματικό του περιεχόμενο και για τις πληροφορίες που περιέχει για τα επιτεύγματα των μαθηματικών των περασμένων αιώνων. H πρόθεση της Cuomo είναι τελείως διαφορετική. Χρησιμοποιεί το έργο του Πάππου όχι για να καταγράψει τις μαθηματικές ιδέες που εμπεριέχει, αλλά για να διερευνήσει το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής στην οποία παρήχθη, τις ιστορικές περιστάσεις μέσα στις οποίες εργάζονταν οι γεωμέτρες τον 3ο αι. μ.X., τη δημόσια εικόνα που ήθελε ο Πάππος να καλλιεργήσει τόσο για τα Μαθηματικά όσο και για τον ίδιο. Μας προσφέρει έτσι μια γνήσια, σύγχρονη ιστορική αφήγηση που απευθύνεται σε όλους τους ιστορικούς, και όχι ειδικά στους ιστορικούς των Μαθηματικών, και αποδεικνύει όχι μόνο ότι δεν υπάρχουν ριζικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην ιστορία των Μαθηματικών αφενός και στη γενική ιστορία αφετέρου, αλλά ότι η ιστορία των Μαθηματικών αποτελεί (αν προσεγγίζεται, όπως είναι το σωστό, από τη σκοπιά του ιστορικού και όχι από τη σκοπιά του μαθηματικού) μέρος της ιστορίας και όχι μέρος των Μαθηματικών. Το βιβλίο αποτελείται από πέντε κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο («Ο έξω κόσμος») εξετάζεται πλήθος μαρτυριών που προέρχονται από πηγές πέραν των βιβλίων των γνωστών μαθηματικών, όπως είναι αστρολογικά κείμενα, νόμοι, έδικτα και πανδέκτες, κείμενα χωρομετρών και τοπογράφων, ρητόρων, φιλοσόφων, εκκλησιαστικών συγγραφέων κ.ά. Από τις πληροφορίες που αντλεί από τέτοιου είδους«εξωτερικές» πηγές η Cuomo προσπαθεί να συνθέσει τον ρόλο των Μαθηματικών στην κοινωνία της εποχής, το κοινωνικό και οικονομικό status των διάφορων επαγγελμάτων, η άσκηση των οποίων απαιτούσε μαθηματική παιδεία, τον ρόλο που έπαιζε για τη δημόσια αναγνώριση αυτών των δραστηριοτήτων η σχέση τους με τα Μαθηματικά κ.ά. H τεχνική επάρκεια Στα επόμενα κεφάλαια (2-4) εξετάζονται τα βιβλία 3-8 της Συναγωγής υπό το πρίσμα που περιγράψαμε νωρίτερα. Ο Πάππος πραγματεύεται σε αυτά θέματα, όπως τα ισοπεριμετρικά προβλήματα, τα κανονικά πολύεδρα, ο διπλασιασμός του κύβου, οι καμπύλες και η ταξινόμησή τους, η μέθοδος της ανάλυσης, η μηχανική. H πραγματεία του όμως δεν περιορίζεται στο να παράσχει μια μαθηματική μελέτη όλων αυτών των θεμάτων. Οπως δείχνει η Cuomo, ο Πάππος απευθύνεται με το κάθε βιβλίο σε διαφορετικό ακροατήριο. Επιδίωξή του είναι να αναδείξει την αξία της μελέτης του εκάστοτε γεωμετρικού θέματος για το συγκεκριμένο ακροατήριο και να νομιμοποιήσει τον ρόλο του γεωμέτρη ως του κατ' εξοχήν αρμοδίου να καταπιαστεί με το εν λόγω θέμα, ως του πλέον ικανού να τα χειριστεί με τεχνική επάρκεια. Και παράλληλα με αυτό, να αναγνωριστεί ο ίδιος ο Πάππος ως ο αυθεντικός συνεχιστής της παράδοσης των μεγάλων γεωμετρών της αρχαιότητας έναντι των φιλοσόφων, των εγκυκλοπαιδιστών και άλλων που επεδίωκαν λαθραία να εμφανίζονται ως κληρονόμοι της παράδοσης των γεωμετρών. H ελληνική μετάφραση του βιβλίου δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Αδικεί κατάφωρα το βιβλίο. Θα περιοριστώ να αναφέρω μερικά εξόφθαλμα μεταφραστικά ατοπήματα, με σκοπό όχι να καταδικάσω την ελληνική έκδοση αλλά να παροτρύνω τον εκδότη να προχωρήσει σε μια αναγκαία βελτιωμένη δεύτερη έκδοση, με τη συνδρομή κάποιου έγκυρου επιμελητή. 1) Στη σ. 90, υποσ. 4, η ιστορικός των Μαθηματικών Eva Sachs αναφέρεται σαν να είναι γένους αρσενικού. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται σε παραδρομή, αφού σε άλλες περιπτώσεις το γένος της Sachs αποκαθίσταται ορθώς (σσ. 92, 276). Αντίστροφα στη σ. 25 ο ιστορικός των επιστημών Lynn Thorndike μετατρέπεται σε γένους θηλυκού. 2) Ο γεωμέτρης Ιπποκράτης ο Χίος αναφέρεται συνεχώς στην ελληνική μετάφραση ως Ιπποκράτης ο Κώος (ο οποίος όμως ήταν γιατρός!). 3) Μια σειρά επιστημονικών όρων αποδίδεται λανθασμένα. Για παράδειγμα, στις σσ. 91-92 αναφέρεται ότι οι έδρες του ημικανονικού οκταέδρου είναι τέσσερα ισόπλευρα τρίγωνα και τέσσερα κανονικά «πολύεδρα», αντί του ορθού «εξάγωνα». Στη σ. 120 η ιδιότητα της σφαίρας ότι είναι το μέγιστο (σε όγκο) από όλα τα στερεά που έχουν το ίδιο εμβαδόν αποκτά στην ελληνική μετάφραση μεταφυσικό περιεχόμενο: η σφαίρα, αναφέρεται, «είναι το σημαντικότερο(!) μεταξύ των στερεών σχημάτων με το ίδιο εμβαδόν». Οι «αριθμητικές τιμές» στη σ. 185 γίνονται «αριθμητικές αξίες». Το «γινόμενο» (product) δύο αριθμών γίνεται στη σ. 253 «προϊόν». H «αριθμητικοποίηση» (arithmetization) στη σ. 250 κ.α. γίνεται «αριθμολόγηση». Παρόμοια παραδείγματα θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά. 4) Μία από τις λέξεις που κακοποιείται στην ελληνική μετάφραση είναι η λέξη incommensurable. Εξ όσων μπορώ να θυμηθώ, σε κανένα σημείο του βιβλίου αυτός ο όρος δεν αποδίδεται σωστά ως ασύμμετρος ή κάποιο παράγωγο αυτού. 5) Το ίδιο ισχύει και για τη λέξη construction (κατασκευή). Στις σσ. 111, 132 αποδίδεται ως «δομή», στη σ. 243 ως «ερμηνεία», στις σσ. 182, 183, 184, 185 κ.α. ως «συμπερασμός». Στη σ. 186 αποδίδεται στην ίδια πρόταση μία φορά ως «συμπερασμός» και άλλη μία φορά ως «σχέδιο». 6) Παρά το γεγονός ότι ο μεταφραστής αδυνατεί να κατανοήσει και να αποδώσει σωστά βασικούς επιστημονικούς όρους, δεν διστάζει να προσθέτει καμιά φορά μερικές «διαφωτιστικές» επεξηγήσεις (με τη μορφή υποσημείωσης). Ετσι στη σ. 122 μάς «εξηγεί» ότι ο κινητός κανόνας που χρησιμοποίησε ο Ερατοσθένης για να επιλύσει το πρόβλημα του διπλασιασμού του κύβου ήταν ο «χάρακας» (το σωστό είναι ότι ο Ερατοσθένης επινόησε και χρησιμοποίησε ένα πολύ πιο σύνθετο όργανο, τον μεσολάβο). Στη σ. 200 η «νεύσις», η οποία είναι μια τεχνική γεωμετρικών κατασκευών, επεξηγείται ως «κλόνηση του άξονα της γης, περιέλιξη, μετάπτωση, ταλάντευση γυροσκοπίου». Τα παραπάνω είναι ένα μικρό «απάνθισμα» των μεταφραστικών αβλεψιών και της ανεπάρκειας της ελληνικής έκδοσης. Επαναλαμβάνω την έκκλησή μου στον εκδότη για μια νέα βελτιωμένη ελληνική έκδοση αυτού του εξαιρετικά χρήσιμου βιβλίου. Ο κ. Γιάννης Χριστιανίδης είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το ΒΗΜΑ, 11/07/2004.
  • Διδακτική της ευκλείδειας γεωμετρίας. Συγγραφέας: Πούλος, Ανδρέας  Θωμαΐδης. Εκδότης: ΖΗΤΗ
  • Είναι άραγε νεκρός ο Ευκλείδης;  Θέματα Ευκλείδιας γεωμετρίας από μαθημτικούς διαγωνισμούς. Συγγραφέας: Απλακίδης, Ιωάννης. Εκδότης: ΣΑΒΒΑΛΑΣ
  • Η ιστορία των μαθηματικών. Συγγραφέας: Mankiewicz Richard Εκδότης: ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
  • Ευκλείδου κατατομή κανόνος. Εκδότης: ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Μεταφραστής: Σπυρίδης, Χαράλαμπος Χ.
  • Θέματα από την ιστορία των μαθηματικών: Αιγυπτιακά, βαβυλωνιακά και ελληνικά μαθηματικά. Γιάννης Χριστιανίδης.Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. ISBN 960-524-163-3, ISBN-13 978-960-524-163-6
  • Ελληνική Μαθηματική βιβλιογραφία. Εκδότης: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ
  • Ελλήνων μαθηματικά προ του 1000 π.Χ.  Συγγραφέας: Ζιώρης, Ελευθέριος. Εκδότης: ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
  • Ήρωνος γεωμετρία. Εκδότης: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ
  • Μέθοδος τριχοτόμησης μιας τάξης οξειών γωνιών. Συγγραφέας: Σολδάτος, Γεράσιμος. Εκδότης: ΚΟΡΦΗ
  • Η θέση του Ευκλείδη στα αρχαία και νεότερα μαθηματικά. Συγγραφέας: Γκλαβάς, Χρήστος. Εκδότης: ΚΟΡΦΗ
  • Ήρωνος 2. Εκδότης: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ.
  • Τα σχόλια του Πρόκλου στο α βιβλίο των Στοιχείων του Ευκλείδου Ι. Συγγραφέας: Σπανδάγος, Ευάγγελος. Εκδότης: ΑΙΘΡΑ
  • Οι επιστήμονες στο Βυζάντιο.  Ένα έργο για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν την προσφορά των Βυζαντινών στις θετικές επιστήμες. ΣΤΡΑΤΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ – ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ. Δίαυλος, Αθήνα 2010.
  • Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής. Βιογραφικά στοιχεία και εργασίες των θετικών επιστημόνων της βυζαντινής εποχής από τον 4ο έως και τον 15ο αιώνα  Συγγραφέας: Σπανδάγος. Εκδότης: ΑΙΘΡΑ
  • Η διδασκαλία των μαθηματικών στην Ελλάδα κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας.  Σύμφωνα με τον κώδικα 72 του 18ου αι. της Βιβλιοθήκης της Δημητσάνας.  Επιμελητής  : Χάλκου Μαρία.  ISBN  :  960-93-1555-0
  • Τα μαθηματικά στο Βυζάντιο Μαρία Χάλκου. Εκδόσεις:Επικαιρότητα ISBN:978-960-205-497-0
  • Οι Χαμένες Πραγματείες του Ευκλείδου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου). ISBN 960-7007-85-9
  • Τα Οπτικά και τα Κατοπτρικά του Ευκλείδου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου). ISBN 960-7007-86-7
  • Τα Φαινόμενα του Ευκλείδου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-87-5
  • Τα Σφαιρικά του Θεοδοσίου. Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) Προλογίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Memphis των Η.Π.Α., Γεώργιος Αναστασίου. ISBN 960-7007-88-3
  • Τα Περί Κυλίνδρου Τομής και Περί Κώνου Τομής του Σερήνου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) Προλογίζει ο Ακαδημαϊκός Νικόλαος Αρτεμιάδης. ISBN 960-7007-89-1
  • Το Περί μεγεθών και αποστημάτων Ηλίου και Σελήνης του Aριστάρχου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-91-3
  • Η Συναγωγή του Πάππου του Αλεξανδρέως. (τόμος Α', βιβλία β', γ', δ')  (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου)  ISBN 960-7007-92-1
  • Η Συναγωγή του Πάππου του Αλεξανδρέως. (τόμος Γ', βιβλία ζ') (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-13-Χ
  • Η Αριθμητική Εισαγωγή του Νικόμαχου του Γερασηνού. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-93-X
  • Υπόμνημα εις το πρώτον των Ευκλείδου Στοιχείων του Πρόκλου (τόμος Α΄). (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-94-8
  • Τα Σχόλια του Πρόκλου στο α' βιβλίο των Στοιχείων του Ευκλείδου (τόμος Β΄). (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-00-8
  • Εισαγωγή εις την σπουδήν των ουρανίων φαινομένων του Γεμίνου του Ροδίου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-95-6
  • Οι Καταστερισμοί του Ερατοσθένους. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-96-4
  • Τα Φαινόμενα και Διοσημεία του Αράτου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-97-2
  • Στοιχείων βιβλίον ιδ΄ του Υψικλέους και ιε΄ Ανωνύμου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-98-0
  • Των Αράτου και Ευδόξου Φαινομένων εξηγήσεως του Ιππάρχου. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-7007-99-9
  • Τα έργα του Αυτολύκου του Πιτανέως "Περί κινούμενης σφαίρας" και "Περί επιτολών και δύσεων. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-01-6
  • Το έργο του Κλεομήδους "Κυκλική Θεωρία Μετεώρων". (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-02-4
  • Το έργο του Ευκλείδου "Δεδομένα". (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-03-2
  • «Η Μαθηματική Σύνταξις» του Πτολεμαίου. (τόμος Α', βιβλία α', β', γ')  (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-05-9
  • «Των κατά το μαθηματικόν χρησίμων εις την Πλάτωνος ανάγνωσιν» του Θέωνος του Σμυρναίου" (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-07-5
  • «Των τα μέτα τα φυσικά του Θεοφράστου». (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-13-Χ
  • Υψικλέους :Αναφορικός - Ερατοσθένους: Είς τα Αράτου Φαινόμενα -Αχιλλέως Τατίου:Περί του Παντός.  (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-15-6
  • «Η Συναγωγή του Πάππου του Αλεξάνδρεως».  (Τομος Δ’, βιβλίο η’ Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-18-0.
  • Το «Περί Κινήσεως» έργο του Πρόκλου.   ( Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 978-960-8333-29-1
  • Το «Περί Πολυγώνων Αριθμών» έργο του Διοφάντου.  ( Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-30-7.
  • Αναγνωστικό Αρχαίων Ελληνικών Μαθηματικών.  ( Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 978-960-8333-32-1
  • Οι Μαθηματικοί της Αρχαίας Ελλάδος. των Ευαγ. Σπανδάγου - Ρ. Σπανδάγου  ISBN 960-7007-57-3
  • Οι Αστρονόμοι της Αρχαίας Ελλάδος. των Ευαγ. Σπανδάγου - Ρ. Σπανδάγου  ISBN 960-7007-60-3
  • Έλληνες Θετικοί Επιστήμονες από το 1453 έως το 1821. Των Ευαγ. Σπανδάγου - Ρ. Σπανδάγου ISBN 960-7007-71-9
  • Οι Φυσικοί Επιστήμονες της Αρχαίας Ελλάδος. Του Ευαγ. Σπανδάγου ISBN 960-7007-76-X
  • Τα Μαθηματικά των Αρχαίων Ελλήνων. Του Ευαγ. Σπανδάγου ISBN 960-7007-82-4
  • Η Αστρονομία των Αρχαίων Ελλήνων. Του Ευαγ. Σπανδάγου ISBN 960-8333-08-3
  • Η κρίση των αρχών των Αρχαίων Ελληνικών Μαθηματικών. Του Heinrich Scholz (Μετάφραση : Ευαγ. Σπανδάγου) ISBN 960-8333-11-3
  • Η χρυσή τομή στην Αρχαία Ελλάδα. Ευάγγελου Σπανδάγου ISBN 960-8333-12-1
  • Διογένης ο Απολλωνιάτης. (ο Ρεθύμνιος Φυσικός Φιλόσοφος). Του Ευάγγελου Σπανδάγου ISBN 960-8333-16-4
  • Το Άπειρο στην Αρχαία Ελλάδα και τα Παράδοξα του Ζήνωνος. Του Ευάγγελου Σπανδάγου ISBN 960-8333-17-2
  • Συγγράμματα των Αρχαίων Ελλήνων στις Θετικές Επιστήμες. Ευαγ. Σπανδάγου. ISBN 960-8333-19-9
  • H Μετεωρολογία στην Αρχαία Ελλάδα. Ευαγ. Σπανδάγου. ISBN 978-960-8333-20-8.
  • Αρχαία Ελληνικά Προβλήματα Αριθμητικής.  Ευαγ. Σπανδάγου. ISBN 978-960-8333-22-2
  • Εύδημος ο Ρόδιος,ο ιστορικός των Μαθηματικών και της Αστρονομίας.  Ευαγ. Σπανδάγου. ISBN 978-960-8333-23-9
  • Το Δήλιο Πρόβλημα στην Αρχαία Ελλάδα ».  Ευαγ. Σπανδάγου. ISBN 978-960-8333-26-0.
  • Εύδοξος ο Κνίδιος. (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου) ISBN 960-8333-27-7.
  • H Ορυκτολογία στην Αρχαία Ελλάδα.  Προλογίζει ο αρχαιολόγος Σπύρος Μάρκου (Απόδοση στη νεοελληνική - σχολιασμός Ευάγγελου Σπανδάγου). ISBN 978-960-8333-33-8.
  • Αρχιμήδους Βίος και Έργον.  Ευάγγελου Σπανδάγου ISBN 978-960-8333-37-6.
  • Η γεωμετρία και οι εργάτες της στην αρχαία Ελλάδα. Δήλιο πρόβλημα, τετραγωνισμός του κύκλου, τριχοτόμηση γωνίας, χρυσή τομή. Συγγραφέας: Τσιμπουράκης, Δημήτρης. Εκδότης: ΑΙΟΛΟ.Σ Ημερ/νία έκδοσης: 1985.
  • Οι χαμένες πραγματείες.  Συγγραφέας: Ευκλείδης. Μεταφραστής: Σπανδάγος, Ευάγγελος. Εκδότης: ΑΙΘΡΑ
  • Η αρχαία ελληνική θρησκεία και μαθηματικά. 6ος αι. - 1ος αι. π.Χ.: Η επανάσταση των αρρήτων αριθμών στην ελληνική σκέψη. Συγγραφέας: Κούτουλας, Διαμαντής. Εκδότης: ΔΙΟΝ
  • Τα μαθηματικά και ο νεοελληνικός διαφωτισμός επί τουρκοκρατίας. Συγγραφέας: Λαμνής Στέλιος. Εκδότης: ΔΙΟΝ
  • Οι μαθηματικοί Ι. Από τον Ζήνωνα έως τον Cauchy. Συγγραφέας: Μπελ, Ε. Τ. Εκδότης: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ.
  • Η Φύση ως γεωμέτρης.  ΙΑΝ STEWART
  • Ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων. ΧΡΗΣΤΟΣ Δ. ΛΑΖΟΣ. Πριν από 2.000 χρόνια οι Έλληνες μηχανικοί κατασκεύασαν ένα μοναδικό μηχανισμό που, μετά από 25 χρόνια μελέτης, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα αστρονομικό όργανο μεγάλης αξίας. Ένα σύνολο από 30 διαφορετικά γρανάζια έδινε πληροφορίες για τις κινήσεις του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών στο Ζωδιακό. Πρόκειται για το Μηχανισμό των Αντικυθήρων, τον πρώτο υπολογιστή στην παγκόσμια ιστορία, αξιοθαύμαστη μαρτυρία μιας μεγάλης τεχνολογικής και μηχανικής εξέλιξης που κορυφώθηκε το 80 π.Χ. με την κατασκευή του. Τόσο ο υπολογιστής, όσο και ο απόγονός του το βυζαντινό ηλιακό ρολόι/ημερολόγιο, εξετάζονται και αναλύονται για πρώτη φορά σε όλη την έκταση της επιρροής που άσκησαν και επισημαίνονται οι δυνατότητες μιας μηχανικής επανάστασης στη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου. Η παρουσία των δυο αυτών μηχανισμών, που περιείχαν και ένα διαφορικό γρανάζι, σφράγισε την ιστορία της μηχανικής εξέλιξης για 2.000 χρόνια.
  • Δήλιο πρόβλημα, τετραγωνισμός του κύκλου, τριχοτόμηση γωνίας, χρυσή τομή. Συγγραφέας: Τσιμπουράκης Δημήτρης. Εκδότης: ΑΙΟΛΟΣ.
  • Οι αρχαιοελληνικές καταβολές των σύγχρονων μαθηματικών. Χριστίνα Φίλη. Παπασωτηρίου. ISBN 978-960-7182-34-0
  • Το Πυθαγόρειο θεώρημα. Μια ιστορία 4.000 ετών. Eli Maor. Κάτοπτρο. ISBN 978-960-6717-27-7
  • Ο κώδικας του Αρχιμήδη. Τα μυστικά του πιο σπουδαίου παλίμψηστου στον κόσμο. Reviel Netz, William Noel. Αλεξάνδρεια. ISBN 978-960-221-397-1
  • Πώς φτάσαμε στον Ευκλείδη! Λάμνης, Στέλιος. Αλήθειες και μύθοι για τα προευκλείδεια μαθηματικά. Στέλιος Λάμνης. ISBN 978-960-8100-69-5
  • Τα μαθηματικά στο Βυζάντιο : Λογιστική. / Μαρία Χάλκου. Paulos Εκδόσεις. ISBN 978-960-8258-22-8
  • Ο Πάππος ο Αλεξανδρεύς και τα μαθηματικά της ύστερης αρχαιότητας. Σεραφίνα Κουόμο. ISBN 960-536-131-0
  • Η τριγωνομετρία στην αρχαία Ελλάδα. Τσιμπουράκης Δημήτρης. Ατραπός. ISBN 960-8325-57-9.
  • Μαθηματικές μετρήσεις στην Αρχαία Ελλάδα.  Αστρονομία, γεωμετρία, γεωδαισία, γεωγραφία. Δημήτρης Τσιμπουράκης. Αίολος. ISBN-13 978-960-521-105-9
  • Τα μαθηματικά και ο νεοελληνικός διαφωτισμός επί τουρκοκρατίας. Στέλιος Λάμνης. Δίον. ISBN 960-8100-33-Χ, ISBN-13 978-960-8100-33-6
  • Η θέση του Ευκλείδη στα αρχαία και νεότερα μαθηματικά. Συγγραφέας: Γκλαβάς Χρήστος. Εκδότης: ΚΟΡΦΗ 1995
  • Όψεις της νεοελληνικής μαθηματικής παιδείας. Ζητήματα ιστορίας των επιστημών. Μαθηματική Βιβλιοθήκη Χ. Βαφειάδης. Νικόλαος Καστάνης. ISBN 960-7991-16-8, ISBN-13 978-960-7991-16-4
  • Βαρλαάμ ο Καλαβρός. Λογιστική. Ακαδημία Αθηνών 1996.ISBN (960-7099-40-0)
  • Πλατωνικά και Αρχιμήδεια στερεά. Συγγραφέας: Daud Sutton. Εκδότης: Αλεξάνδρεια. ISBN: 9789602214589
  • Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ. Πώς ένα μεσαιωνικό βιβλίο του 10ου αιώνα ανατρέπει παγιωμένες απόψεις για τα αρχαία ελληνικά μαθηματικά. Εκδόσεις Νεφέλη,
  • Γεμίνος ο Ρόδιος. Μια ιστορική προσέγγιση της ζωής και του έργου του. ISBN: 9789609326308
  • Η εκατόμβη του Πυθαγόρα. Εκδότης ΒΕΡΕΤΤΑΣ. Ο μαθηματικός Γιάννης Ταμβακλής - δάσκαλος πολλών διακεκριμένων σύγχρονων μαθηματικών - παρουσιάζει τόσο την ιστορία του πυθαγόρειου θεωρήματος, όσο και τις επιστημονικές προεκτάσεις και εφαρμογής της μεγαλειώδους σύλληψης ανά τους αιώνες. Με δυο λόγια ο σύγχρονος Σαμιώτης μαθηματικός Γιάννης Ταμβακλής τιμά το μεγάλο τέκνο της αρχαίας Σάμου, που θεμελίωσε την μαθηματική επιστήμη. ISBN 978-960-6712-39-5 
  • Περί μεγεθών και αποστημάτων ηλίου και σελήνης. Αρίσταρχος ο Σάμιος. ISBN: 9789603820864. Εκδόσεις: Κάκτος (2006)
  • Αρχιμήδους κύκλου μέτρησις. ISBN: 9789605312640. Εκδόσεις: Δίαυλος (2010)
  • Νικόμαχος Αριθμητική εισαγωγή. Αρμονικόν εγχειρίδιον. Θεολογούμενα της αριθμητικής. Προβλήματα αριθμητικά. Νικόμαχος ο Γερασηνός. ISBN: 9789603528401. Εκδόσεις: Κάκτος (2009)
  • Αρχαίοι Ρόδιοι μαθηματικοί και αστρονόμοι. Μια ιστορική προσέγγιση της ζωής και του έργου τους. ISBN: 9789609326247. Εκδόσεις: Παπαδομαρκάκης, Ιωάννης Χ. - Τσομαρέλη, Τριανταφυλλιά Σ. - Καραγιάννης, Ιωάννης Β. (2011). Συγγραφέας: Συλλογικό έργο
  • Αρχαία ελληνική επιστήμη. ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ. LLOYD G.E.R. ISBN-10: 960-524-210-9 ISBN-13: 978-960-524-210-7. Παρόλο που στην αρχαία ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει ακριβές αντίστοιχο του σύγχρονου όρου «επιστήμη», μπορεί εντούτοις να υποστηριχθεί ότι η δυτική επιστήμη άρχισε με τους αρχαίους Έλληνες, καθώς ήταν οι πρώτοι που επιχείρησαν με συνέπεια να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα με φυσιοκρατικούς όρους και εκείνοι που καθιέρωσαν την πρακτική της ορθολογικής κριτικής των επιστημονικών θεωριών. Το βιβλίο παρακολουθεί την πορεία της αρχαίας ελληνικής επιστήμης μέσα από το έργο των Πυθαγορείων, των προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων, των συγγραφέων της Ιπποκρατικής συλλογής, του Πλάτωνα, των αστρονόμων του 4ου αιώνα π.Χ. και του Αριστοτέλη. Παράλληλα, ο G.E.R. Lloyd εξετάζει τη σχέση μεταξύ επιστήμης και φιλοσοφίας και μεταξύ επιστήμης και ιατρικής, περιγράφει το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο της πρώιμης αρχαίας ελληνικής επιστήμης και αναλύει τα κίνητρα των διαφόρων κατηγοριών συγγραφέων. Ο Sir Geoffrey Lloyd είναι διευθυντής του Κολλεγίου Darwin του Cambridge. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το Η αρχαία ελληνική επιστήμη μετά τον Αριστοτέλη, δεύτερο μέρος της παρούσας μελέτης, το οποίο πρόκειται σύντομα να εκδοθεί στα ελληνικά.
  • «ΟΙ ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ». Θ. Βέϊκου, εκδ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ.
  • Εκαταίος ο Μιλήσιος Άπαντα. Εκδόσεις Κάκτος. ISBN 978-960-382-275-2.

Διεθνής βιβλιογραφία.

Biography in Dictionary of Scientific Biography (New York 1970-1990)
  • Anaxagoras
F M Cleve. The philosophy of Anaxagoras (New York, 1949).
T L Heath. A history of Greek mathematics 1 (Oxford, 1931). J Zafiropulo. Anaxagore de Clazomène (1948).
  • Anthemius
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
G L Huxley. Anthemius of Tralles (Cambridge, Mass., 1959).
  • Antiphon the Sophist
J Barnes. The Presocratic Philosophers (London, 1979).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
E Bignone. The Sophists (Oxford, 1954).
  • Apollonius of Perga
B Elsner. 'Apollonius Saxonicus' : Die Restitution eines verlorenen Werkes des Apollonius von Perga durch Joachim Jungius, Woldeck Weland und Johannes Müller (Göttingen, 1988).
T L Heath. Apollonius of Perga: Treatise on Conic Sections (1961).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 vols.) (Oxford, 1921).
H Wussing. Apollonius. in H Wussing and W Arnold, Biographien bedeutender Mathematiker (Berlin, 1983).
  • Archimedes of Syracuse
A Aaboe. Episodes from the early history of mathematics (Washington, D.C., 1964).
R S Brumbaugh. The philosophers of Greece (Albany, N.Y., 1981).
E J Dijksterhuis. Archimedes (Copenhagen, 1956 and Princeton, NJ, 1987).
T L Heath. A history of Greek mathematics II (Oxford, 1931).
J Hjelmslev. Über Archimedes' Grössenlehre, Danske Vid. Selsk. Mat.-Fys. Medd. 25 (15) (1950).
W R Knorr. Archimedes and the pseudo-Euclidean 'Catoptrics' : early stages in the ancient geometric theory of mirrors, Arch. Internat. Hist. Sci. 35 (114-115) (1985), 28-105 (1986).
I Schneider, Archimedes : Ingenieur, Naturwissenschaftler und Mathematiker (Darmstadt, 1979).
E S Stamatis. The burning mirror of Archimedes (Greek) (Athens, 1982).
  • Archytas of Tarentum
K Freeman. Ancilla to the Pre-Socratic Philosophers (Oxford, 1971).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
B L van Der Waerden. Science Awakening (New York, 1954).
  • Aristaeus the Elder
J L Coolidge. A history of the conic sections and quadric surfaces (Oxford, 1945).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Aristarchus of Samos
T L Heath. Aristarchus of Samos (Oxford, 1913).
T L Heath. Aristarchus of Samos. The ancient Copernicus : Reprint of the 1913 original (New York, 1981).
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer. A History of Ancient Mathematical Astronomy (3 Vols.) (Berlin-Heidelberg-New York, 1975).
• Aristotle
J L Ackrill. Aristotle the philosopher (Oxford, 1981).
D J Allan. The Philosophy of Aristotle (1978).
H G Apostle. Aristotle's philosophy of mathematics (Chicago, 1952).
J Barnes. Aristotle (Oxford, 1982). J Barnes. M Schofield and R Sorabji (eds.), Άρθρα on Aristotle (4 vols.) (London, 1975-79).
Z Bechler. Aristotle's theory of actuality (Albany, NY, 1995).
J J Cleary. Aristotle on the many senses of priority (Carbondale, IL, 1988).
Diogenes Laertius. Lives of eminent philosophers (New York, 1925).
I Düring. Aristotle in the Ancient Biographical Tradition (Göteborg, 1957).
F Grayeff. Aristotle and his school (London, 1974).
W K C Guthrie, A history of Greek philosophy Volume 6, Aristotle : An encounter (Cambridge, 1981).
T L Heath. Mathematics in Aristotle (Oxford, 1949).
T L Heath. A history of Greek mathematics 1 (Oxford, 1931).
W W Jaeger. Aristotle (Oxford, 1948). J Lear. Aristotle and logical theory (Cambridge-New York, 1980).
J Lukasiewicz. Aristotle's Syllogistic from the Standpoint of Modern Formal Logic (1967).
J P Lynch. Aristotle's school : A Study of a Greek Educational Institution (Berkeley, 1972).
R Sorabji. Necessity, Cause, and Blame: Perspectives on Aristotle's Theory (1980).
R Sorabji. Time, Creation, and the Continuum: Theories in Antiquity and the Early Middle Ages (1983).
H B Veatch. Aristotle, a contemporary appreciation (Bloomington, 1974).
S Waterlow. Nature, Change, and Agency in Aristotle's 'Physics' (1982).
J Wiesner (ed.), Aristoteles : Werk und Wirkung. Band 1. (Berlin-New York, 1985).
J Wiesner (ed.), Aristoteles : Werk und Wirkung. Band 2. (Berlin-New York, 1987).
  • Autolycus of Pitane
Autolycus of Pitane. On the moving sphere and on risings and settings (Beirut, 1971).
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Bryson of Heraclea
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
  • Callippus of Cyzicus
Calendar. Encyclopaedia Britannica.
T L Heath. Aristarchus of Samos (Oxford, 1913).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Chrysippus of Soli
E Brehier. Chrysippe et l'ancien stoicisme (Paris, 1951).
Diogenes Laertius. Lives of eminent philosophers (New York, 1925).
J B Gould. The philosophy of Chrysippus (Albany, NY, 1970).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Cleomedes
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Conon of Samos
G L Geison. Did Conon of Samos transmit Babylonian observations, Isis (3) (193) 58 (1967), 398-401.
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Democritus of Abdera
R S Brumbaugh. The philosophers of Greece (Albany, N.Y., 1981).
T Cole. Democritus and the Sources of Greek Anthropology, Amer. Philos. Ass. Monograph (1967).
Diogenes Laertius. Lives of eminent philosophers (New York, 1925).
W K C Guthrie. A history of Greek philosophy (six vols.) (Cambridge, 1962-81).
T L Heath. A History of Greek Mathematics I (Oxford, 1921).
  • Dinostratus
G J Allman. Greek geometry from Thales to Euclid (Dublin, 1889).
T L Heath. A History of Greek Mathematics I (Oxford, 1921).
B L van der Waerden. Science awakening (Groningen, 1954).
  • Diocles
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
G J Toomer. Diocles On Burning Mirrors, Sources in the History of Mathematics and the Physical Sciences 1 (New York, 1976).
  • Dionysodorus
F D Cousins. Sundials (London, 1969).
T L Heath. A History of Greek Mathematics II (Oxford, 1921).
I Thomas. Selections illustrating the history of Greek mathematics II (London, 1941).
  • Diophantus of Alexandria
T L Heath. Diophantus of Alexandria: A Study in the History of Greek Algebra (New York, 1964).
T L Heath. A history of Greek mathematics 2 (Oxford, 1931).
J Klein, Greek mathematical thought and the origin of algebra (London, 1968).
J Sesiano. Βιβλία IV to VII of Diophantus' 'Arithmetica' in the Arabic translation attributed to Qusta ibn Luqa (New York-Berlin, 1982).
P Tannery. Diophanti Alexandrini Opera omnia cum graecis commentariis (2 vols.) (Leipzig, 1893-95).
H Wussing. Diophantus, in H Wussing and W Arnold, Biographien bedeutender Mathematiker (Berlin, 1983).
  • Domninus of Larissa
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921). Άρθρα: C E Ruelle. Texte inédit de Domninus de Larissa sur l'arithmétique avec traduction et commentaire, Revue de philologie 7 (1883), 82-94.
P Tannery. Domninos de Larissa, Bull. des sciences mathématique et astronomique 8 (1884), 288-298.
P Tannery. Notes critiques sur Domninos, Revue de philologie 9 (1885), 129-137.
P Tannery. Le manuel d'introduction arithmétique du philosophe Domninos de Larissa, Revue des études grecques 19 (1906), 360-382.
  • Empedocles
C E Millerd. On the Interpretation of Empedocles (1908, reprinted 1980).
D O'Brien. Empedocles' Cosmic Cycle (Cambridge, 1969).
G Sarton. Ancient Science through the Golden Age of Greece (New York, 1980).
  • Eratosthenes of Cyrene
D H Fowler. The mathematics of Plato's academy : a new reconstruction (Oxford, 1987).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 vols.) (Oxford, 1921).
E P Wolfer. Eratosthenes von Kyrene als Mathematiker und Philosoph (Groningen-Djakarta, 1954).
  • Euclid of Alexandria
J L Berggren and R S D Thomas. Euclid's 'Phaenomena' : A translation and study of a Hellenistic treatise in spherical astronomy (Princeton, NJ, 1996).
H L L Busard. The Latin translation of the Arabic version of Euclid's 'Elements' commonly ascribed to Gerard of Cremona (Leiden, 1984).
H L L Busard (ed.). The Mediaeval Latin translation of Euclid's 'Elements' : Made directly from the Greek (Wiesbaden, 1987).
C B Glavas. The place of Euclid in ancient and modern mathematics (Athens, 1994).
D H Fowler. The mathematics of Plato's academy : a new reconstruction (Oxford, 1987).
P M Fraser. Ptolemaic Alexandria (3 vols.) (Oxford, 1972).
T L Heath. A history of Greek mathematics 1 (Oxford, 1931).
T L Heath. The Thirteen Βιβλία of Euclid's Elements (3 Volumes) (New York, 1956).
J Itard. Les livres arithmétique d'Euclide (Paris, 1962).
S Ito. The medieval Latin translation of the 'Data' of Euclid (Boston, Mass., 1980).
C V Jones. The influence of Aristotle in the foundation of Euclid's 'Elements' (Spanish), Mathesis. Mathesis 3 (4) (1987), 375-387 (1988). G R Morrow (ed.). A commentary on the first book of Euclid's 'Elements' (Princeton, NJ, 1992).
I Mueller. Philosophy of mathematics and deductive structure in Euclid's 'Elements' (Cambridge, Mass.-London, 1981).
P Schreiber. Euklid : Biographien Hervorragender Naturwissenschaftler, Techniker und Mediziner (Leipzig, 1987).
H Wussing. Euclid, in H Wussing and W Arnold, Biographien bedeutender Mathematiker (Berlin, 1983).
  • Eudemus of Rhodes
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
A T H Fritzsche. De Eudemi Rhodii philosophi Perpatetici vita et scriptis (Regensburg, 1851).
W Jaeger. Aristoteles, Grundlegung einer Geschichte seiner Entwicklung (Berlin, 1955).
R Robinson (trs.). Aristotle, Fundamentals of the History of his Development (Oxford, 1948).
  • Eudoxus of Cnidus
T L Heath. A History of Greek Mathematics I (Oxford, 1921).
T L Heath. The Thirteen Βιβλία of Euclid's Elements, 3 Vols. (Oxford, 1956).
F Lasserre. Die Fragmente des Eudoxos von Knidos (Berlin, 1966).
O Neugebauer. The Exact Sciences in Antiquity (Providence, R.I., 1957).
O Neugebauer. A History of Ancient Mathematical Astronomy (3 Vols.) (Berlin-Heidelberg-New York, 1975).
A Petit. La géométrie de l'infini chez Eudoxe, in Séminaire d'Analyse, 1987-1988 (Clermont-Ferrand, 1990).
H-J Waschkies. Von Eudoxos zu Aristoteles, Das Fortwirken der Eudoxischen Proportionentheorie in der Aristotelischen Lehre vom Kontinuum (Amsterdam, 1977).
  • Eutocius of Ascalon
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Geminus
E J Dijksterhuis. Gemini Elementorum astronomiae (Leiden, 1957). T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921). O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Heraclides of Pontus
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Heron of Alexandria
M Cantor. Vorlesungen über Geschichte der Mathematik I (Leipzig, 1908).
A G Drachmann, Ktesibios, Philon, and Heron, a Study in Ancient Pneumatics (1948).
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
J L Heiberg. Heronis Alexandrini Opera quae supersunt omnia (Leipzig, 1912).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
I Thomas. Selections illustrating the history of Greek mathematics II (London, 1941).
  • Hipparchus of Rhodes
D R Dicks. The geographical fragments of Hipparchus (London, 1960).
J L E Dreyer. A History of Astronomy from Thales to Kepler (1953).
G Grasshoff. The history of Ptolemy's star catalogue (New York, 1990).
T L Heath, A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
G Sarton. A History of Science, Vol. 2, Hellenistic Science and Culture in the Last Three Centuries B.C. (1959).
  • Hippias of Elis
T L Heath, A History of Greek Mathematics I (Oxford, 1921).
  • Hippocrates of Chios
A Aaboe. Episodes from the early history of mathematics (Washington, D.C., 1964).
Iamblichus. Life of Pythagoras (translated into English by T Taylor) (London, 1818).
  • Hypatia of Alexandria
M Dzielska. Hypatia of Alexandria (Harvard, 1995).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
B L van der Waerden, Science Awakening (New York, 1954).
  • Hypsicles of Alexandria
T L Heath. A History of Greek Mathematics I (Oxford, 1921).
T L Heath. The Thirteen Βιβλία of Euclid's Elements (New York, 1956).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Leucippus of Miletus
C Bailey. The Greek Atomists and Epicurus (Oxford, 1928).
J Barnes. Early Greek Philosophy (1987).
W K C Guthrie. History of Greek Philosophy II (Cambridge, 1965).
G S Kirk and J E Raven. The Presocratic Philosophers (Cambridge, 1957).
  • Marinus of Neapolis
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
S Sambursky. Proklos, Präsident der platonischen Akademie, und sein Nachfolger, der Samaritaner Marinos (Berlin, 1985).
M Michaux. Le Commentaire de Marinus aux Data d'Euclide : étude Critique (Louvain,1947).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Menaechmus
J L Coolidge. A history of the conic sections and quadric surfaces (Oxford, 1945).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921). .
  • Menelaus of Alexandria
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Nicomachus of Gerasa
M L D'Ooge (trs.) . Nicomachus of Gerasa, Introduction to Arithmetic (New York, 1926).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Nicomedes
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Oenopides of Chios
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
D R Dicks. Early Greek Astronomy to Aristotle (London, 1970).
  • Pappus of Alexandria
I Bulmer-Thomas. Selections illustrating the history of Greek mathematics II (London, 1941).
T L Heath. A History of Greek Mathematics II (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
A Rome. Commentaires de Pappus et de Théon d'Alexandrie sur l'Almageste (Rome, 1931).
  • Perseus
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
  • Philon of Byzantium
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
  • Plato
R S Brumbaugh. Plato's mathematical imagination : The mathematical passages in the Dialogues and their interpretation (Bloomington, Ind., 1954).
R S Brumbaugh. The philosophers of Greece (Albany, N.Y., 1981).
G C Field. Plato and His Contemporaries: A Study in Fourth-Century Life and Thought (1975).
G C Field. The philosophy of Plato (Oxford, 1956).
D H Fowler. The mathematics of Plato's Academy : A new reconstruction (New York, 1990).
W K C Guthrie. A History of Greek Philosophy 4 (1975), 5 (1978).
F Lasserre. The birth of mathematics in the age of Plato (London, 1964).
J Moravcsik. Plato and Platonism : Plato's conception of appearance and reality in ontology, epistemology, and ethics, and its modern echoes (Oxford, 1992).
K Reidemeister. Das exakte Denken der Griechen. Beiträge zur Deutung von Euklid, Plato, Aristoteles (Hamburg, 1949).
K Reidemeister. Mathematik und Logik bei Plato, Hamburger Math. Einzelschr. 35 (1942).
C J Rowe. Plato (1984). E S Stamatis. The mathematicians of Plato's Academy (Greek) (Athens, 1982).
A E Taylor. Plato, the Man and His Work (7th ed., London, 1969).
I Toth. I paradossi di Zenone nel 'Parmenide' di Platone, Momenti e Problemi della Storia del Pensiero 7 (Naples, 1994).
A Wedberg. Plato's Philosophy of Mathematics (1977).
  • Porphyry Malchus
A H Armstrong (trs.). Porphyry, Life of Plotinus (Cambridge, MA, 1966).
C Evangeliou, Aristotle's categories anf Porphyry (Leiden, 1988).
P Hadot, Porphyre et Victorinus (Paris, 1968).
T L Heath, A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
A Smith. Porphyry's place in the Neoplatonic tradition (The Hague, 1974).
P V Spade (ed.), Porphyry the Phoenician, Boethius, Abelard, Peter, Duns Scotus, John, William of Ockham : Five texts on the mediaeval problem of universals : Porphyry, Boethius, Abelard, Duns Scotus, Ockham (Indianapolis, IN, 1994).
  • Posidonius of Rhodes
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer., A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
K Reinhardt, Poseidonios (Munich, 1921). K Reinhardt. Kosmos und Sympathie (Munich, 1926).
  • Proclus Diadochus
Βιβλία: W Beierwaltes. Proklos (Frankfurt-am-Main, 1965).
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
L J Rosán. The Philosophy of Proculus (New York, 1949).
S Sambursky. Proklos, Prasident der platonischen Akademie, und sein Nachfolger, der Samaritaner Marinos (Berlin, 1985).
M Schmitz. Euklids Geometrie und ihre mathematiktheoretische Grundlegung in der neuplatonischen Philosophie des Proklos (Würzburg, 1997).
T Whittaker. The NeoPlatonists (Cambridge, 1928).
E Zeller. Die Philosophie der Griechen (Leipzig, 1921). .
  • Claudius Ptolemy
A Aaboe, On the tables of planetary visibility in the Almagest and the Handy Tables (1960).
F Boll. Studien über Claudius Ptolemäus (Leipzig, 1894).
V A Bronshten, Claudius Ptolemy : Second century A.D (Russian) 'Nauka' (Moscow, 1988).
J L E Dreyer, A history of astronomy from Thales to Kepler (New York, 1953).
O Gingerich. The Eye of Heaven: Ptolemy, Copernicus, Kepler (1993).
G Grasshoff. The history of Ptolemy's star catalogue (New York, 1990).
T L Heath., A Manual of Greek Mathematics (1963).
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
O Neugebauer. A History of Ancient Mathematical Astronomy (3 Vols.) (Berlin-Heidelberg-New York, 1975).
R R Newton. The crime of Claudius Ptolemy (Baltimore, MD, 1977).
O Petersen. A survey of the Almagest (Odense, 1974).
A M Smith. Ptolemy's theory of visual perception, Transactions of the American Philosophical Society 86 Pt. 2 (Philadelphia, PA, 1996).
G J Toomer (trs.). Ptolemy's Almagest (London, 1984).
  • Pythagoras of Samos
R S Brumbaugh. The philosophers of Greece (Albany, N.Y., 1981).
M Cerchez. Pythagoras (Romanian) (Bucharest, 1986).
Diogenes Laertius, Lives of eminent philosophers (New York, 1925).
P Gorman. Pythagoras, a life (1979).
T L Heath. A history of Greek mathematics 1 (Oxford, 1931).
Iamblichus. Life of Pythagoras (translated into English by T Taylor) (London, 1818).
I Levy. La légende de Pythagore de Grèce en Ralestine (Paris, 1927).
L E Navia. Pythagoras : An annotated bibliography (New York, 1990).
D J O'Meara. Pythagoras revived : Mathematics and philosophy in late antiquity (New York, 1990).
Porphyry. Vita Pythagorae (Leipzig, 1886),
Porphyry. Life of Pythogoras in M Hadas and M Smith, Heroes and Gods (London, 1965)..
E S Stamatis. Pythagoras of Samos (Greek) (Athens, 1981).
B L van der Waerden. Science Awakening (New York, 1954).
C J de Vogel. Pythagoras and Early Pythagoreanism (1966).
H Wussing. Pythagoras, in H Wussing and W Arnold, Biographien bedeutender Mathematiker (Berlin, 1983).
L Ya Zhmud'. Pythagoras and his school (Russian), From the History of the World Culture 'Nauka' (Leningrad, 1990).
  • Serenus
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
J L Heiberg. Sereni Antinoensis opuscula (Leipzig, 1896).
  • Simplicius
T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
  • Sporus of Nicaea
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Thales of Miletus
W S Anglin and J Lambek. The heritage of Thales (New York, 1995).
R Baccou. Histoire de la science grecque de Thalès à Socrate (Paris, 1951).
R S Brumbaugh. The philosophers of Greece (Albany, N.Y., 1981).
Diogenes Laertius. Lives of eminent philosophers (New York, 1925).
W K C Guthrie. The Greek Philosophers: From Thales to Aristotle (1975).
T L Heath. A History of Greek Mathematics I (Oxford, 1921).
C H Kahn. Anaximander and the origins od Greek cosmology (Indianapolis, 1994).
G S Kirk. J E Raven and M Schofield, The presocratic philosophers (Cambridge, 1982).
O Neugebauer. The exact sciences in antiquity (Providence, R.I., 1957).
B Russell. History of Western Philosophy (London, 1961). S Sambursky. The physical world of the Greeks (London, 1956).
E Stamatis. The pre-Socratic philosophers : Thales of Miletus, the great scholar and philosopher (Greek), Episteme kai Techne 116 (1959).
F Ueberweg. A History of Philosophy, from Thales to the Present Time (1972) (2 Volumes). B L van der Waerden.S cience Awakening (New York, 1954).
• Theaetetus of Athens T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
B L van der Waerden. Science Awakening (New York, 1954).
  • Theodosius of Bithynia
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
J Tropike. Geschichte der Elementar-Mathematik V (Berlin, 1923).
  • Theon of Alexandria
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
O Neugebauer. A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
A Rome. Commentaires de Pappus et de Théon d'Alexandrie sur l'Almageste Tome III. Théon d'Alexandrie (Rome, 1943).
A Tihon (ed.) . Le 'Grand commentaire' de Théon d'Alexandrie aux 'Tables faciles' de Ptolémée Livre I (Vatican City, 1985).
A Tihon (ed.) . Le 'Grand commentaire' de Théon d'Alexandrie aux 'Tables faciles' de Ptolémée Livre II, III (Vatican City, 1991).
  • Theon of Smyrna
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921). O Neugebauer, A history of ancient mathematical astronomy (New York, 1975).
  • Thymaridas of Paros
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Xenocrates of Chalcedon
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
  • Zenodorus
T L Heath. A History of Greek Mathematics (2 Vols.) (Oxford, 1921).
G J Toomer. Diocles On Burning Mirrors, Sources in the History of Mathematics and the Physical Sciences 1 (New York, 1976).
  • Zeno of Elea
R E Allen and D J Furley (eds.) . Studies in Presocratic Philosophy (2 Vols.) (London, 1975).
J Barnes. The Presocratic Philosophers (London, 1979).
R Ferber. Zenons Paradoxien der Bewegung und die Struktur von Raum und Zeit, 2. durchgesehene und um ein Nachwort erweiterte Auflage (Stuttgart, l995).
A Grunbaum. Modern Science and Zeno's Paradoxes (London, 1968). W K C Guthrie. A History of Greek Philosophy (Vol. 2) (Cambridge, 1962).
T L Heath. A history of Greek mathematics 1 (Oxford, 1931).
G S Kirk. J E Raven and M Schofield, The Presocratic Philosophers (Cambridge, 1983).
V Ya Komarova. The teachings of Zeno of Elea : An attempt to reconstruct a system of arguments (Russian) (Leningrad, 1988). Diogenes Laertius, Lives of eminent philosophers (New York, 1925).
H D P Lee. Zeno of Elea. A text with Translation and Commentary (Cambridge, 1936).
B Russell. The Principles of Mathematics I (1903).
W C Salmon. Zeno's Paradoxes (Indianapolis, IN, 1970). R Sorabji. Time, Creation and the Continuum (London, 1983).
I Toth. I paradossi di Zenone nel 'Parmenide' di Platone, Momenti e Problemi della Storia del Pensiero 7 (Naples, 1994).
  • Zeno of Sidon
. T L Heath. A history of Greek mathematics I, II (Oxford, 1931).
L Adam, Das Wahrheits- und Hypothesenproblem bei Demokrit, Epikur und Zeno, dem Epikureer (Göttingen, 1947).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)